09 februari 2005
De Vlaamse pers wil het maar niet snappen
In De Standaard van woensdag becommentarieerde Evita Neefs de toespraak van Condoleezza Rice in Parijs en de top tussen Sharon en Abbas onder de titel "Mooie woorden en hoop". Voor de zoveelste keer worden dezelfde meningen van de weldenkende pers in Vlaanderen gerecycleerd: 1) de Verenigde Staten moeten zich actief bezig houden met het Israëlisch-Palestijnse conflict, 2) het valt nog te bezien of er wel degelijk een "ommekeer" is in de Amerikaanse buitenlandse politiek en 3) over de plas moeten ze niet denken dat ze er met mooie woorden vanaf komen "om het (transatlantisch) huwelijk te redden".
Typisch.
1) Is het uiteindelijk niet aan de Israëlis en Palestijnen om vrede te sluiten? De inbreng van de Amerikanen is trouwens geen garantie op succes: Clinton heeft er enorm veel tijd in gestoken, maar heeft er uiteindelijk ook zijn tanden op stuk gebeten.
2) Is er een ommekeer in de Amerikaanse buitenlandse politiek? Die vraag veronderstelt dat je weet wat het vorige beleid was, maar volgens mij verstaat Neefs er geen bal van. Het is nochtans simpel: wie naar president Bush's inaugurele speech heeft geluisterd, weet het:
"The survival of liberty in our land increasingly depends on the success of liberty in other lands."
9/11, de meest verschrikkelijke manifestatie tot op heden van een fenomeen dat voordien al zijn lelijk gezicht had laten zien (met bv. de bomaanslagen op het WTC en de Amerikaanse ambassades in Kenia en Tanzania in de jaren '90), heeft de Verenigde Staten met de neus op de feiten gedrukt en tot de conclusie gedwongen dat het moslimterrorisme enkel kan verslagen worden als ook in het Midden-Oosten vrijheid heerst.
De verdrijving van het Taliban-regime was een logische reactie op de moorddadige aanslagen. De bevrijding van Irak was echter de eerste grote stap in de richting van de verwezenlijking van de Amerikaanse strategie. De jihadi's van Al-Zarqawi en de Baathisten blijven moord en verderf zaaien, maar desondanks zijn de Iraki's op 30 januari massaal gaan stemmen. De Afghanen hadden het hen enkele maanden voordien even massaal voorgedaan. Maar daar mag en zal het ook niet bij blijven. Syrië en Iran, dat aan atoomwapens zou werken, worden onder druk gezet. Amerikaanse bondgenoten zoals Egypte en Saoedi-Arabië kregen in de State of the Union een mooi verpakte, doch niet mis te verstane waarschuwing.
Een ommekeer? Het uiteindelijke doel blijft hetzelfde, maar er zal een verschuiving optreden in de ingezette middelen: na de wapens, zal in de tweede termijn van Bush voornamelijk de nadruk worden gelegd op de diplomatie om de vruchten van de eerste termijn te consolideren. Vanuit de Amerikaanse regering waren al geluiden in die zin gekomen na de verkiezingsoverwinning van Bush. Toch duidelijk genoeg, niet?
3) Ik zie niet in waarom Bush op zijn knieën zou moeten vallen om de Europeanen om vergiffenis te vragen voor zijn zogenaamde misstappen. Laat ons trouwens Europa niet reduceren tot Frankrijk, Duitsland en België. Ik zou de dappere Britten, Italianen, Spanjaarden (gedurende het tijdperk Aznar tenminste), Polen, Nederlandsers, Denen, Portugezen, Tsjechen,... niet willen schofferen. Het zijn integendeel de eerstgenoemde landen die de Amerikanen wel eens zouden mogen bedanken omdat ze net als tijdens de Koude Oorlog het vuile werk opknappen.
Maar laat ons geen ijdele hoop koesteren. De Amerikanen zullen hier blijven afgeschilderd worden als de 'bad guys'. Dat bleek nog maar eens bij de berichtgeving over het incident tussen de Belgische en Amerikaanse veiligheidsdiensten bij de aankomst van Rice in Brussel. "Die Amerikanen denken toch niet dat ze hier efkens de baas kunnen komen spelen zeker", was de teneur. Die mannen doen nochtans ook maar hun werk! Dat belooft alvast voor het komende bezoek van president Bush. De andere kijk verwelkomt hem niettemin nogmaals van ganser harte. Welcome, Mr President!
|
