01 mei 2005
Lessen uit de Vietnam-oorlog
Gisteren was het dertig jaar geleden dat de oorlog in Vietnam op zijn einde liep. Niet geheel onverwacht brachten de Vlaamse media de gebeurtenissen van toen in herinnering. Het was nog eens een prima gelegenheid om te vertellen dat als de Amerikanen ergens tussenbeide komen er miserie van komt, niet alleen voor hen, maar ook voor de bevolking ter plaatse (In dat verband was op de radio een bijdrage te horen over hoe 'Agent Orange', het ontbladeringsmiddel dat boven de Vietnamese jungle werd gebruikt, meer dan 30 jaar na datum nog altijd mismaakte kinderen zou voortbrengen) en dat de Amerikanen uiteindelijk de oorlog verloren hebben.
De impliciete link met Irak is gemakkelijk te maken. "De Amerikaanse interventie heeft geleid tot duizenden doden in eigen en Iraakse rangen en bovendien kunnen de Amerikanen de oorlog niet winnen", zo hoor je ze denken. Nu heb ik hiermee twee problemen.
Ten eerste, als je dan toch de Vietnam-oorlog wil herdenken, wees dan volledig. De Vietcong, gesteund door de Noord-Vietnamese regering, op haar beurt gesteund door de Sovjetunie hebben óók heel wat doden op hun geweten. Het dodental na de communistische overname is immens (mediaanschatting van 430.000). Remember de talloze bootvluchtelingen. Dus bespaar me dat romantische verhaaltje van de heldhaftige verzetsstrijders.
Spreek me dan ook niet van de "Iraqi insurgency". Het alternatief is winst voor een alliantie van Baathisten en jihadi's. Niet iets om wild over te doen.
Ten tweede, Amerika verloor de oorlog niet. Toen het gros van de Amerikaanse troepen in 1972 Vietnam verlieten, was Noord-Vietnam militair verslagen en was het gedwongen om de vredesakkoorden van Parijs te aanvaarden. Die akkoorden verboden Noord-Vietnam om opnieuw te bewapenen en verzekerden het behoud van wapenleveringen door de VS aan Zuid-Vietnam. Helaas werd de belofte aan Zuid-Vietnam uitgehold door het toen door de Democraten gedomineerde Amerikaans Congres (tijdens het presidentschap van de republikeinen Nixon en Ford), de herbewapening van Noord-Vietnam door de Sovjetunie werd niet tegengehouden en het resultaat kennen we. De rol van de "anti-war"-activisten in deze ontwikkelingen valt niet te minimaliseren. De mythe van de "verloren" oorlog is uiteindelijk door hen in het leven geroepen toen na de communistische overname het door hen verwachte "arbeidersparadijs" er maar niet kwam: aan de repressie van na 1975 viel nu eenmaal niets te doen omdat de oorlog was "verloren." Op een betere manier kan je je verantwoordelijkheid dan ook niet uit de weg gaan.
Politieke standvastigheid is dan ook onontbeerlijk, met George W. Bush zitten we op dat vlak wel goed, terwijl wuzzies zoals de Spaanse eerste minister Zapatero niets anders dan minachting verdienen. Laat de Irakezen niet in de steek onder invloed van de "publieke opinie" zoals gepropageerd door de media: de strijd in Irak is ver van over, maar zowel politiek als militair zijn de tekenen gunstig.
So, keep the faith!
|
