01 juni 2005
Strijd tegen fiscale fraude: hoe het niet moet
Steve Stevaert, mijn meest geliefkoosde socialistische doelwit, is nog maar pas naar Limburg teruggekeerd of een nieuwe topkandidaat dient zich al aan: Dirk Van der Maelen, de fractieleider van de SP.A in de Kamer.
De brave man heeft zich de laatste tijd ontpopt tot de grote strijder tegen de fiscale fraude. Begrijp me niet verkeerd: deze strijd moet zeker worden gevoerd, maar de manier waarop is zeker een stevige discussie waard.
Onlangs bleek nog eens uit hun reactie op het VLD-voorstel om uiteindelijk een vlaktaks in te voeren, dat de socialisten de kar voor het paard spannen: eerst moet de fraude aangepakt worden alvorens de belastingen kunnen worden verlaagd, terwijl volgens mij eerder een belastingverlaging de neiging om te frauderen kan doen wegnemen. Dat een belastingverlaging, in tegenstelling tot het socialistische argument, bovendien niet moet leiden tot een daling van de inkomsten voor de staat, blijkt uit de recente verlaging van de schenkingsrechten en van de registratierechten op de verkoop van woningen in Vlaanderen.
Gisteren lanceerde Van der Maelen dan de idee om het werk van cijferberoepen zoals boekhouders, fiscalisten, accountants, belastingconsulenten en bedrijfsrevisoren beter te controleren, omdat het die personen zijn ‘die de constructies opzetten om belastingen te ontduiken’. Het zal wel waar zijn dat er bij die beroepen enkele sjoemelaars tussenzitten, maar naar goede socialistische gewoonte, worden die enkelingen gebruikt om meteen een hele sector … zwart te maken.
Belastingontduiking, onwettig, is trouwens iets anders dan belastingontwijking, wel wettig. Zolang de wet immers niet wordt overtreden, staat het de belastingplichtige in principe vrij om constructies op te zetten om zijn fiscale kost te minimaliseren. Dat het net de vermogende particulieren en de vennootschappen zijn die het zich kunnen veroorloven om bij de cijferberoepen aan te kloppen voor constructies die inspelen op de complexe fiscale wetgeving om belastingen te besparen, zou voor de socialisten net het argument moeten zijn om te pleiten voor een vereenvoudiging en verlaging van de belastingen in het voordeel van de gewone bediende.
Het voorstel van Van der Maelen om de cijferberoepen te verplichten om elke nieuwe fiscale constructie die ze aanbevelen, voor te leggen aan de overheid is dan ook naast de kwestie. De belastingplichtige heeft nu al de mogelijkheid om een voorafgaande beslissing aan de fiscus te vragen over de fiscale gevolgen van een verrichting, maar uiteindelijk is het aan de rechterlijke macht en niet aan de overheid en de fiscus om te bepalen of deze of gene constructie door de beugel kan.
|
