07 augustus 2005

 

Grow up!


Dezer dagen worden de twee atoombommen op Hiroshima en Nagasaki herdacht. Betreurenswaardige gebeurtenissen waren dat. Elk zinnig mens zal dat beamen. Niettemin was ik – eens te meer - geïrriteerd door de verslaggeving hiervan op het journaal van Eén: de obligate anti-Amerikaanse ondertoon en het gebrek aan context ergerden mij mateloos.

Voor wie het gemist zou hebben: eerst werd een historisch filmpje getoond van het vliegtuig (‘Enola Gay’, genoemd naar de moeder van de piloot) dat opsteeg met de Bom (‘Little Boy’, genoemd). De manier waarop verwezen werd naar de oorsprong van beide namen, verraadde het dédain voor de ‘lichtzinnigheid’ waarmee ze waren gekozen. Bah, wat een onverschillige moordenaars toch, die Amerikanen. Dan kwamen beelden van de stad, vóór de Bom, met mensen die nauwelijks weten wat hen – ook letterlijk - boven het hoofd hing, dan van de paddestoelwolk en tenslotte van de verwoestingen. De dood van meer dan 100.000 onschuldige burgers heb je op uw geweten, Uncle Sam! Tenslotte werd president Truman getoond die trots vertelde over het wetenschappelijk succes van de bom. How dare you gloat, Harry, you mass murderer?

Het gebrek aan historische context is ronduit schandalig. Het militaristische Japan van de jaren ’30 en ’40 was verantwoordelijk voor dood en vernieling in de landen rondom de Grote Oceaan, vooral in China. De anti-Japanse gevoelens zijn in de regio nog zeer levendig, zoals onlangs nog is gebleken in Zuid-Korea en datzelfde China. De drie maanden lange verovering van het eiland Okinawa had meer dan 250.000 slachtoffers, burgers en militairen, geëist. Een invasie van Japan zou nog veel meer doden hebben gevergd. En een overgave van Japan was bijlange niet in zicht, zoals
recent historisch onderzoek heeft aangetoond (hat tip: the Flemish beerdrinker). Een minimum aan perspectief had wel gemogen, niet?

Vervolgens ging het over de herdenking in Hiroshima zelf en elders. Daarbij werd een actie belicht van de organisatie ‘Voor Moeder Aarde’ . Die had een wandeling georganiseerd van Ieper, via de Navo, tot de militaire basis van Kleine Brogel, waar Amerikaanse nucleaire wapens zouden zijn opgeslagen. Zowel bij vertrek, in Evere als uiteindelijk ook in Peer was het journaal van Eén aanwezig om het wedervaren van de zowat 10 man en een paardekop vast te leggen op de gevoelige plaat.

Eén van de wandelaars - hoe mediatiek - was een overlever van Hiroshima die vertelde hoe zijn familie was omgekomen en over hoe door de straling al zijn haar was uitgevallen. Wie zou niet geroerd zijn door het verhaal van meneer Sato? Maar toen hij begon over het feit dat in zijn ogen de Amerikanen de Bom boven de hoofden van de onschuldige burgers hadden gebruikt als signaal aan de Sovjets, dan werd mijn sympathie, eerlijk gezegd, al iets minder.


Tenslotte kwam de woordvoerder van ‘Voor Moeder Aarde’ aan het woord. Hij pleitte voor de afschaffing van alle atoomwapens. Wie niet? Maar is dat realistisch, nu staten zoals Noord-Korea en Iran een appetijt voor dergelijke wapens hebben? Ik denk het niet. Geen woord daarover. Het is gemakkelijk om absolute eisen voor te leggen, maar we leven nu éénmaal niet in een perfecte wereld. In deze wereld moet je soms een kwaad kiezen om een nog groter kwaad te vermijden. Dat was 60 jaar geleden zo en dat is nu nog altijd het geval. Wanneer zullen sommige mensen eindelijk eens volwassen worden?
# posted by Peter Fleming @ 4:58 p.m.

|

This page is powered by Blogger. Isn't yours?

Google
Web deanderekijk.blogspot.com