02 oktober 2005
De lessen van de geschiedenis
Condoleezza Rice hield enkele dagen geleden een toespraak aan de befaamde Princeton-universiteit. De belangrijkste les die we uit deze speech kunnen leren, valt in twee woorden samen te vatten: heb geduld!
De inspiratie voor deze les, zoals voor vele zaken in het leven, is de geschiedenis. Laten we even terugkeren naar de jaren kort na het einde van de tweede wereldoorlog. De Koude Oorlog, het conflict tussen vrijheid en communisme, brak uit. De voortekenen voor de uitkomst van dit conflict leken niet gunstig.
After all, in 1946, the Germany Reconstruction was still failing and Germans were still starving. Japan lay prostrate. In 1947, there was a civil war in Greece. In 1948, Germany was permanently divided by the Berlin Crisis; Czechoslovakia was lost to a communist coup. And in 1949, the Soviet Union exploded a nuclear weapon five years ahead of schedule; and the Chinese communists won their war. In 1950, a brutal war broke on the Korean Peninsula.60 jaar later weten we beter: Duitsland en Japan zijn welvarende, democratische landen geworden, Duitsland is herenigd, Tsjechië en Slowakije zijn net als de andere Oost-Europese landen aan het juk van de sovjets ontsnapt en in de schoot van de Europese Unie opgenomen, de Sovjetunie is niet meer, China heeft nu een kapitalistische economie met weliswaar een communistische regering, Zuid-Korea is na de burgeroorlog eveneens tot een democratisch en welvarend land uitgegroeid.
Wie had dat toen ooit kunnen denken? Zelfs aan de vooravond van de omwentelingen van 1989 hield niemand dit nauwelijks voor mogelijk. De jaren na WOII waren evenwel ook de jaren van het Marshall-plan en van de oprichting van de NAVO. Die beslissingen hebben mede de basis gelegd voor succes zovele jaren later.
Momenteel beleven we eveneens turbulente tijden: met de regelmaat van een klok worden terroristische aanslagen gepleegd, zoals dit weekend nogmaals op Bali. In Irak wordt het doembeeld van burgeroorlog, islamfundamentalisme en Vietnam opgeroepen. Succes in de strijd tegen het islamfascisme lijkt op het eerste gezicht veraf. Niettemin zijn er reeds immense successen geboekt: Afghanistan en Irak zijn bevrijd van het juk van de Taliban en Saddam Hoessein, de invloed van Syrië in Libanon is aanzienlijk teruggedrongen, in Egypte en Saoedi-Arabië zijn de eerste weliswaar zéér schuchtere stapjes gezet naar democratisering.
Natuurlijk zijn er nog vele uitdagingen: het geweld in Irak en het nucleaire programma van Iran om er maar twee te noemen. Maar ook daar wordt er vooruitgang geboekt: Al Qaeda in Irak ondervindt meer en meer de druk van de coalitie. Er gaan zelfs stemmen op dat Zarqawi, haar leider, niet eeuwig in Irak zal kunnen blijven en zal moeten uitwijken, bv. naar het wetteloze Somalië, waar Al Qaeda stilaan voet aan de grond krijgt. Inzake Iran heeft het internationaal atoomagentschap zopas een resolutie aangenomen om Iran op termijn naar de Veiligheidsraad te verwijzen. Dit kan onvoldoende lijken, maar er wordt tenminste vooruitgang gemaakt.
Geduld is dus het ordewoord. Het zijn turbulente tijden, er zullen onderweg tegenslagen zijn. Maar, om met de woorden van Rice te besluiten
if you are true to your values, if you are certain of your values, and if you act upon them with confidence and with strength, it is possible to have an outcome where democracy spreads and peace and liberty reign.De geschiedenis heeft geleerd dat het kan.
Update 03/10/05: naar aanleiding van de terroristische aanslagen op Bali zegt Mark Steyn nog eens - voor wie het zou vergeten zijn - waar het de terroristen om te doen is: "the Islamist way or no way" (hat tip: LGF)
Update 05/10/05: lezer Tom the Redhunter linkt naar verhalen in de Amerikaanse pers in 1946 over hoe "de bezetting van Duitsland wordt verprutst".
|
