21 december 2005
Recht en orde in dienst van de vrijheid
Met het “schandaal” rond de afluisterpraktijken van de Amerikaanse regering is de discussie over waar de grens ligt tussen vrijheid en veiligheid, weer opgelaaid. In dit delicate debat worden m.i. twee – nochtans zeer belangrijke – punten uit het oog verloren.
Ten eerste is de tegenstelling tussen vrijheid en veiligheid voor een stuk vals. Een samenleving kan zich niet in alle vrijheid ontwikkelen als zij bedreigd wordt van buiten of van binnen uit. Vandaar dat de overheid ook beschikt over het monopolie op geweld tegen bedreigingen, zowel externe (onder de vorm van het leger) als interne (onder de vorm van politie en gerecht). Veiligheid is dus een basisvoorwaarde voor vrijheid (noemen ze dat in het Engels niet de ‘freedom from fear’?). Dit staat echter ver af van de politiestaat die in naam van de veiligheid net de vrijheid van haar burgers fnuikt. Net zoals “nur das Gesetz uns Freiheit geben [kann]”, kan de wet ons ook onze vrijheden ontnemen (denk maar aan de anti-discriminatiewetten). Recht en orde zijn twee kerntaken van de Staat, maar enkel voor zover ze de vrijheid van haar burgers dienen. Maar, toegegeven, de lijn is niet altijd duidelijk te trekken.
Waar de grens ligt, en nu kom ik op mijn tweede punt, hangt voor een groot stuk af van de aard en de grootte van de bedreigingen voor de samenleving: ik heb het natuurlijk over de islamitische terreur. Die terreur overspant meerdere continenten en neemt meerdere vormen aan: aanslagen met vliegtuigen in New York en Washington, bomaanslagen op het openbaar vervoer in Londen, Madrid of Tel Aviv, aanslagen tegen scholen in Beslan, tegen toeristen in Bali of Sharm-el-Sheikh, autobommen in Bagdad, Nairobi of Delhi, rellen in Parijs en Sydney, moorden in de straten van Amsterdam, en dan heb ik het nog niet gehad over Istanbul, Casablanca, Amman of over gang-rapes van westerse ‘zeugen’, pesterijen van ‘rondhangjongeren’ of campagnes tegen afbeeldingen van de profeet Mohammed of van varkens.
De doelstelling van OBL, Zarqawi en co zoals door hen expliciet uitgesproken, is overduidelijk: de vestiging van een islamkalifaat. Niet alle hierboven genoemde feiten worden gepleegd ‘in naam van de islam’. Op zich maakt dit eigenlijk niet veel uit: veel belangrijker en dit valt niet te ontkennen is dat de daders islamieten zijn, aanhangers van de islam, of dat nu Arabieren, Aziaten, Afrikanen of ‘nieuwe Belgen’ zijn, dan wel een vrouw uit Charleroi. Met racisme heeft dit dan ook niets te maken, tenzij ‘islamiet’ nu ook al een ras zou zijn? Akkoord, niet alle islamieten zijn schuldig, maar de schuldigen zijn wel allemaal islamieten, akkoord?
Kortom: de terreur bedreigt onze veiligheid en dus ook onze vrijheid. Het is dan ook de taak van de overheid om recht en orde in te zetten ten dienste van die vrijheid. Of daarvoor bv. een land moest binnengevallen worden of internationale gesprekken moeten afgeluisterd worden, daar mag of moet over gediscussieerd worden, Idem dito over maatregelen zoals de uitwijzing van opruiende imams, de invoering van een overlasttaks, enzovoort.
Ik kan me soms evenwel niet van de indruk ontdoen dat sommigen zich nog niet bewust zijn van de bedreiging voor onze veiligheid. Dat is onverantwoordelijk. Een discussie met deze mensen heeft dan ook geen zin, als deze niet met inachtneming van het juiste kader, zeg maar de realiteit, wordt gevoerd.
Het dient jammer genoeg evenwel gezegd dat de ‘blinden’ het publieke debat overheersen, getuige het onophoudelijke geweeklaag over CIA-vluchten, afluisterpraktijken, inzet van fosfor op het slagveld of verbranding van Taliban-lijken en, des te opvallender, de afwezige verontwaardiging over het doden (door onthoofding of anderszins) van gijzelaars en het gebruiken van mentaal gehandicapte kinderen als zelfmoordenaar, of het begrip voor relschoppende ‘jongeren’.
Ik heb de buik vol van die slachtoffercultuur, van die theorieën over het racisme van de autochtonen of over de socio-economische achterstelling van allochtonen. Ik heb de buik vol van die mensen die Amerika van alles de schuld geven, van de armoede, van de opwarming van de aarde, of bv. eerst omdat het die ene dictator opzijzet en dan omdat het die andere dictator niet van de macht verdrijft.
Als die criticasters verhinderen dat de lokale of de globale (lees: de VS) politie op afdoende wijze, ten dienste van de vrijheid, recht en orde afdwingen in onze straten of in de wereld, dan zal de realiteit hen vroeg of laat opeisen.
|
