12 februari 2006
Dat gerechtigheid geschiede
Het eerste item op het Journaal van vandaag ging over de video waarop enkele Britse soldaten enkele tieners een flink pak rammel geven. Ter uwer informatie (want dat hebt u op Eén niet gehoord): hun basis was kort daarvoor onder vuur gekomen en door jongeren met stenen bekogeld; daarop verlieten ze hun basis en pakten enkele jongeren op met het bekende gevolg.
Voor alle duidelijkheid: dit geval moet en zal onderzocht worden en uit dat onderzoek zullen de nodige conclusies getrokken worden: dat is trouwens precies, zoals in het geval van Abu Ghraib, het verschil tussen de Britten en Amerikanen enerzijds en islamisten anderzijds.
Het geval zal ongetwijfeld de gemoederen bij moslims roeren. Daarom deze vraag: ik hoor overal pleidooien voor verzoening, kalmte en dialoog en dat de toestand niet mag ontaarden in een botsing tussen beschavingen (als je tenminste mag spreken van beschaving bij terroristen, maar ik wijk af); waarom neemt het Journaal gretig deze video over en ik twijfel er niet aan dat andere media er morgen gretig over zullen berichten met bijhorende screenshots, en zijn de media tegelijkertijd zo terughoudend om 12 cartoons over te nemen die de islamitische wereld 4 maanden na publicatie in vuur en vlam zetten?
Waar komt toch die drang vandaan om je eigen waarden en regeringen op die manier een mes in de rug te steken? Het gaat mijn begrip te boven. Het zou me niet verwonderen als ook de relletjes in mijn thuisstad Antwerpen ook op één of andere wijze vergoelijkt worden. Elke persoon die journalisten fysiek aanviel, over auto's liep, zijspiegels afrukte, bloembakken vernielde, moet opgespoord worden en zijn verdiende straf krijgen.
|
