07 februari 2006
Het is een drama!
Tijdens hun bezoek aan het Midden-Oosten voegden radicale Deense imams bij de 12 cartoons die de krant Jyllands-Posten had gepubliceerd drie, echt beledigende, cartoons toe. Eén van die drie cartoons, die de profeet Mohammed afbeeldt met een varkenssnuit, blijkt nu vals te zijn.
De leider van één van de organisaties die deel uitmaakten van de delegatie is Ahmed Abdel Rahman Abu Laban. Deze man, vertaler en distributeur van een publicatie gerelateerd aan het terreurnetwerk Al Qaeda, spreekt met gespleten tong: in het Midden-Oosten predikt hij haat, in het Westen de verzoening. Vandaag doet hij dat in de krant De Morgen (zie Reacties uit het Westen – Deense imam analyseert de cartoonrel). De Morgen draagt hier een zware verantwoordelijkheid.
De laatste dagen lijkt het wel alsof de aanval is ingezet op Jyllands-Posten en op diegenen die de krant onvoorwaardelijk verdedigen. Enkele voorbeelden:
- het opgedoken verhaal dat de Deense krant enige tijd geleden cartoons weigerde te publiceren die spotten met Jezus Christus (waarbij handig wordt weggemoffeld waar het Jyllands-Posten om te doen was: de islamitische intolerantie onthullen – wat trouwens aardig gelukt is)
- onvoorwaardelijke verdedigers van Jyllands-Posten worden op een perfide manier in verband gebracht met het Vlaams Belang of extreem-rechts in het algemeen. Een lezer in de Tijd, psychotherapeut-auteur Bob Vansant, stelt: “Ook het Vlaams Belang voert de persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel.” Eveneens in de Tijd stelt Tom Kenis (licentiaat arabistiek en islamkunde, woonachtig en werkzaam in de Palestijnse gebieden): “De stelling dat alle moslims terroristen zijn, gewoonlijk weggelegd voor extreem-rechtse pamfletten, vindt nu via de wazige taal van enkele schetsen haar weg naar de mainstream.” Eric Van Rompuy (CD&V) vreest dat de cartoon-saga koren op de molen wordt voor het Vlaams Belang. En als top of the bill: vandaag laat het 7-uur journaal van Eén een interview met een klas islamitische jongeren van het Antwerps Koninklijk Atheneum, die hun gekwetste gevoelens uiten (waar ze recht op hebben, voor alle duidelijkheid), volgen door een reportage over de optocht van het Vlaams Belang naar de Deense ambassade.
De appeasers zijn in overdrive, de zaak wordt op zijn kop gezet: Jyllands-Posten is de aanstoker, voor de brandstichters en moordenaars moet haast begrip opgebracht worden “omdat hun religieuze gevoelens zijn gekwetst”. Als we niet bereid zijn om voor onze vrijheden op te komen, omdat andere onschuldigen anders het slachtoffer worden van “the religion of peace”, dan hebben we aan buitenstaanders de zeg gegeven over wat we in ons land al dan niet mogen zeggen, terwijl die buitenstaanders zelf een dubbele standaard hanteren en de goorste anti-semitische cartoons publiceren en zelfs een wedstrijdje holocaustontkenning organiseren.
Staat er, net als in de jaren 30, een horde barbaren te trappelen om, arrogant en zegezeker, militair en anderszins, ten oorlog te trekken? Kunnen wij, behorend tot een uitstervend continent, deze vijand aan? Is de nederlaag onvermijdelijk en zullen we, door onze eigen schuld, op termijn slaven zijn in Eurabia? Weten wij, diep in ons hart, dat het antwoord op al deze vragen JA is?
Misschien. Misschien kunnen we de stem van de “gematigden” in de moslimwereld versterken en de “extremisten” doen verstommen. Dat is toch de bedoeling van de War on Terror en van de inspanningen die ondernomen worden in Irak (en Afghanistan). Het is misschien de beste kans die we nog hebben.
Of maken we ons illusies en zal er pas vrede zijn als de islam van deze planeet is uitgeroeid? Of beter, als we ziel van de islam veranderd hebben? En kan dit enkel bereikt worden door, via (de dreiging met) een oorlog, waar die in Irak bij verbleekt, Islam een dergelijke schok te bezorgen dat haar psychologie verandert? Moeten we hun dreigementen overbluffen en, desnoods, onze eigen dreigementen uitvoeren? Moeten we hen frontaal en onbevreesd tegemoet treden? Wij hebben daar de macht en de middelen toe, maar zijn we bereid om ze aan te wenden? In Europa waarschijnlijk niet, in Amerika misschien wel.
Wat moet ik dan als Europeaan doen? De evolutie lijdzaam ondergaan en er het beste van maken? Nooit. Al bloggend mijn bijdrage leveren tot het (mogelijk hopeloze) verzet? Doen we al. Of, wanneer de stadsguerilla naar Antwerpen overslaat, met mijn eigen militie, laten we ze de Karel Martel-brigade noemen, de orde handhaven en elke persoon die nog maar een vinger naar have en goed uitsteekt, afknallen? Maak u geen illusies, er zal altijd wel iemand zijn die het in zijn hoofd haalt. Naar Amerika, het laatste bolwerk, emigreren? Tja.
Dit klinkt waarschijnlijk allemaal nogal dramatisch, maar misschien staat er ons wel een drama te wachten, waarin wij en de toekomstige generaties elk onze rol zullen moeten spelen.
|
