De andere kijk (A different view)

Het is verleidelijk om pessimistisch te zijn, maar zonder actie, geen reactie. Vroeg of laat moet er wel een tegenbeweging op gang komen, misschien is die er al wel, zonder dat ze zich voorlopig nadrukkelijk manifesteert, we zitten, denk ik, nu nog in de fase dat de gewone man in de straat ’s avonds naar het nieuws kijkt, schandaal roept, maar het voorlopig een ver-van-zijn-bed-show noemt. Maar blijft dat zo als ze bij hem/haar om de hoek een auto in brand steken? Wees gerust dat nu niet alleen de grootste criticasters, maar ook de grootste supporters van Sarkozy zich in de quartiers bevinden. Maar hier, en misschien ook nog in Frankrijk, moeten de zaken eerst nog veel erger worden dan ze nu zijn, vooraleer die tegenbeweging naar boven komt én zijn tanden zal laten zien. Dat is zowel een hoopgevend als een angstaanjagend vooruitzicht, maar het kan en zal niet anders, zo lijkt het nu wel.

Wat moet ik dan als Europeaan doen? De evolutie lijdzaam ondergaan en er het beste van maken? Nooit. Al bloggend mijn bijdrage leveren tot het (mogelijk hopeloze) verzet? Doen we al. Of, wanneer de stadsguerilla naar Antwerpen overslaat, met mijn eigen militie, laten we ze de Karel Martel-brigade noemen, de orde handhaven en elke persoon die nog maar een vinger naar have en goed uitsteekt, afknallen? Maak u geen illusies, er zal altijd wel iemand zijn die het in zijn hoofd haalt. Naar Amerika, het laatste bolwerk, emigreren? Tja.Dit klinkt waarschijnlijk allemaal nogal dramatisch, maar misschien staat er ons wel een drama te wachten, waarin wij en de toekomstige generaties elk onze rol zullen moeten spelen.